Hunted
Het is inmiddels een bekend beeld: onrustige camerashots, snelle montage, paniekerige kandidaten en een dreigende commentaarstem.
"Ik voel me zo opgejaagd, dat wil je niet weten," fluistert een kandidaat in de camera.
"Pak hem! Hier!" gilt een 'hunter'.
"Ik vind het nu wel zwaar," huilt een andere kandidaat.
De toon is gezet. In het nieuwe programma Hunted van de Avrotros moeten 12 'doodgewone Nederlanders' proberen drie weken uit de handen van een speciaal team van speurneuzen te blijven. In de woorden van Avrotros: "Hunted is een spannend sociaal experiment en speelt in op de discussie over privacy. Wat telt zwaarder: veiligheid of vrijheid?".
Hoogdravende woorden voor wat uiteindelijk een spelprogramma is. Het opsporingsteam, volgens Avrotros bestaande uit 'toprechercheurs', heeft natuurlijk geen enkele werkelijke bevoegdheid en opereert bij de gratie van openbare informatie en alles wat de kandidaten vrijwillig opgeven. Zo gaat een 'hunter'-team van twee jongedames langs bij de vrouw van een van de kandidaten, die de 'rechercheurs' keurig binnen laat, hen de mobiele telefoon van haar man meegeeft en de tip dat ie waarschijnlijk in een bos zit ergens. De moeder van een andere kandidaat probeert de hunters wel nog op een dwaalspoor te brengen door te liegen over de kleur van zijn kleding.
Om het het opsporingsteam nog wat makkelijker te maken mogen de kandidaten nergens langer dan 48 uur blijven en mogen ze geen eigen geld meenemen. Wel krijgen ze een pinpas mee, met een tegoed van 500 euro en een daglimiet van 100 euro. Wanneer de kandidaten pinnen krijgt het opsporingsteam vrijwel real time een melding met locatie en videobeelden. Maar hoe zit dat precies met die videobeelden? Zouden alle grote Nederlandse banken daadwerkelijk de videobeelden van hun pinautomaten hebben vrijgegeven aan de Avrotros? Onwaarschijnlijk, zeker op zulke korte termijn. Waarschijnlijk heeft de cameraploeg even een GoPro op de pinautomaat geplakt en zijn die beelden doorgestuurd naar het opsporingsteam.
Cameraploeg? Ja, cameraploeg. Iedere vluchtende kandidaat wordt gestalkt door een cameraman of vrouw en waarschijnlijk ook nog iemand voor het geluid en wie weet nog een assistent. Sommige kandidaten zijn nog wat bezig met pruiken en andere vermommingen, en het opsporingsteam maakt zich druk over welke kleding hun verdachten dragen, maar in de praktijk is het signalement natuurlijk niet 'wit shirtje, groene sjaal' maar 'wit shirtje, achtervolgd door cameraman, geluidshengel en regieassistente'.
En, ja, het is tv dus als je een voorbijganger betrekt dan moet die natuurlijk wel even een release ondertekenen. Als twee kandidaten zogenaamd spontaan iemand op het pompstation om een lift vragen heeft diegene al lang een gesprekje met de productie achter de rug. Dat verklaart ook gelijk de wat onnatuurlijke dialoog: "Mogen wij vragen waar u heen gaat?" - "Vlissingen, jullie ook zeker? haha!".
Aan de andere kant heeft zo'n cameraploeg ook voordelen. Ik kan me voorstellen dat de gemiddelde Nederlander sneller bereid is iemand te helpen als er camera's bij zijn. Toch weer kans om op tv te komen. Bovendien zijn ongewone vragen ('heb je een slaapplek voor ons?') een stuk minder ongewoon als mensen zien dat het voor een tv-programma is. Handig, want als je aangewezen bent op hotels en het openbaar vervoer dan kom je met 500 euro in drie weken niet ver.
Zo blijkt het 'sociale experiment' niet zozeer te draaien om vrijheid en veiligheid, maar meer om wat je kunt flikken met draaiende camera's.
Een tip nog voor de 'toprechercheurs': telefoontje in de hand tijdens het autorijden kost nog steeds 230 euro.
meer onzin...
De minister en het theater
Piet
Geen sleepwet
De rumba en zijn trawanten
Angst en verwarring
De plein
Dit is fictie
Wedstrijd
Hunted
De toekomst van drones
Wired en de advertentiemannetjes
Cybercriminaliteit onder jongeren
Over de waarde van een leven
Een netwerk van dingen
De menselijke mal
Onafhankelijk
Het begin
Pinnen mag
Er even lekker helemaal uit
De Fiets
Ook geen knip waard
Het Platteland
Het Strand